Onlangs had ik weer contact met het team van San Patrignano. Ik vroeg ze hoe het nu gaat met de mensen in de film. Zowel Nicole als Daniel hebben het programma succesvol afgerond, en werken nu in de reguliere horeca in Italië. Ik hoop – maar ik weet bijna zeker – dat de liefde voor het hospitalityvak ook nu nog, juist nu nog, in hun ogen is te zien. Frederico heeft zijn hart verloren aan de gastronomie. Op die andere grote liefde wacht hij nog steeds.

Zoveel meer dan in welk restaurant ook. “This is now my passion, this is now my life”, vertelde Frederico, een van de bewoners, me. Iemand anders, Nicole, gaf aan dat zij de wil om te leven terug had gevonden in de keuken. Voor hen is het vak van hospitality hun redding en hun toekomst. Sinds dat bezoek aan San Patrignano kan ik de hospitalitysector dan ook niet meer als ‘niet-essentieel’ zien.

Ze leren er het gastvrijheidsvak. Het leren van het vak helpt ze om hun gevoel van waardigheid, verantwoordelijkheid en creativiteit te hervinden. Velen ontwikkelen een passie voor hun nieuwe beroep. En met succes. Nergens ter wereld kent een drank-, gok- en drugsafkickkliniek zo’n hoog slagingspercentage als San Patrignano.

Samen met videograaf Nina Slagmolen bezocht ik de kliniek in 2019. Wat mij raakte was dat ik in de ogen van de mensen zoveel passie zag voor het hospitalityvak.

San Patrignano is een afkickkliniek voor drank-, drugs- en gokverslaafden, gevestigd in Italië, op een paar kilometer afstand van Rimini. Deelname aan het afkickprogramma is gratis, maar vergt een enorme commitment. Op basis van hun motivatie en het diepe verlangen om hun leven weer op de rit te krijgen, worden de deelnemers geselecteerd. Na een eerste introductie worden ze ingedeeld in een van de werkvelden. Want de mensen in de kliniek kicken hier niet af door middel van praatprogramma’s, maar door het maken van ambachtelijke producten.