“Wij nemen echt onze verantwoordelijkheid. Al voor de regering ons opdroeg om te sluiten in maart 2020 hadden wij dat zelf al besloten. Het zat mij niet lekker om open te blijven. Ik snap een aantal maatregelen echt wel. Maar er is teveel dat ik niet begrijp. Waarom kijkt de overheid naar horeca als een eenheidsworst? Het lijkt wel of ze niet verder kunnen denken dan: het is een café of het is een restaurant. Terwijl wij hier een grote, ruime evenement- en congreslocatie hebben. Dat is óók horeca."

"Hier zouden mensen veilig bijeen kunnen komen om te vergaderen. Dat is een stuk ruimer en beter gecoördineerd dan in al die kantoren waar iedereen vergadert in een krappe ruimte die totaal niet toegerust is op corona. Daarbij denken veel collega’s na twee dagen samenzijn op kantoor al dat ze één huishouden zijn en worden de maatregelen vergeten. Hier handhaaft mijn personeel actief. Ik ben het niet eens met alles wat KHN heeft gedaan en geroepen, maar ik ben het wel eens met hun opmerking dat de horeca de oplossing is en niet het probleem.”

Mark

"Het voelt alsof de overheid ons negeert. En dat doet pijn."

Mark

“Maar al die werkzaamheden doen wij dus al jaren als branche. Nederland is Olympisch kampioen in het perfect organiseren van grote evenementen en al die expertise zit nu thuis duimen te draaien. Dat frustreert. Waarom worden wij niet ingezet als partner? Waarom mogen wij niet meedenken? Ik heb zelf contact moeten zoeken met de gemeente om te zien of Buitenplaats Kameryck geschikt is als priklocatie. Die zijn net langs geweest om te kijken of het wat is. Net! Terwijl we al sinds september weten dat er een vaccinatiecampagne op gang zal moeten komen. Daar begrijp ik helemaal niets van. Nogmaals, waarom doen we het niet samen? Leer eventmedewerkers prikken te zetten, dan heb je echt geen tekort aan handjes. We zijn toch geen atomen aan het splitsen?”

“De landelijke overheid zou de eventbranche in haar kracht moeten zetten. Toekijken hoe het allemaal traag en amateuristisch op gang komt doet misschien nog wel het meeste pijn. Dat steekt. Die machteloosheid, terwijl er zoveel onbenutte kracht in de branche zit, daarvan lig ik wakker, dat holt mij als ondernemer langzaam uit.”

De bestrijding van een pandemie behoort niet tot de dagelijkse taken van een kabinet. En ook niet voor een dienst als de GGD die opeens miljoenen mensen moest testen en zal vaccineren. Daar komen zaken bij als crowd control, logistiek, verplaatsingen en toegang. Veel van deze zaken probeert de overheid on the go te leren. En dat kost tijd, tijd die er niet is.

"We zijn gecertificeerd door een onafhankelijk bedrijf op het naleven van alle Covid-19 maatregelen. Het is dus mogelijk hier veilig te vergaderen of een andere bijeenkomst te organiseren. Ik voel hierin een extra verantwoordelijkheid omdat we twee jaar achtereen zijn uitgeroepen tot beste congreslocatie van Midden-Nederland. Adel verplicht. Wij hebben het dan ook tot in de puntjes geregeld. Maar doordat er toch niets mogelijk is, heb ik van de negentig mensen eenenveertig krachten moeten laten gaan. Zonder ontslagen gelukkig, maar het is wel ervaring en kwaliteit die ik kwijt ben. Buitenplaats Kameryck is killer zonder de warmte van die mensen en het gelach van onze gasten.”

Ondanks de oorverdovende stilte van de kant van de overheid heeft Mark, net als zoveel ondernemers, gedaan wat hij kon. “We doen delivery, hebben slaaphuisjes omgebouwd tot vergaderhuisjes, we hebben een webshop, hebben een wekelijkse stamppotten drive-through… maar het blijft gewoon een rottijd."

“Ik zou graag een Marshallplan zien van de overheid. Niet in geld, maar een Marshallplan voor de ziel. Dat we worden gezien en gehoord en dat we voelen dat wij er bij horen. Nodig ons uit, zet ons aan het werk. Geef ons werk weer zin. Het is nog niet te laat.”

Mark

Zoals gezegd, het is lastig bepalen waar de ondernemer stopt en de onderneming begint. De vent maakt de tent is nog altijd een gevleugelde uitdrukking. Maar kan de tent omgekeerd dan ook de ondernemer breken?

“Mijn compagnon is vorig jaar overleden en daarmee kwam de zorg voor het bedrijf volledig op mijn schouders terecht. Het is zwaar dat verlies te verwerken en er alleen voor te staan, maar dat was allemaal te doen als ik maar zou mogen ondernemen. Als ik had mogen helpen. Natuurlijk ben ik blij en dankbaar voor de financiële steun die de overheid mij geeft, maar we hadden het samen kunnen doen. Dan was er minder financiële steun nodig geweest en veel meer het gevoel van samenhorigheid ontstaan. In de hele branche.”

“Er is een vertrouwensbreuk met de landelijke overheid ontstaan. De overheid heeft de mond vol over samen doen en empathie tonen. Intussen nemen ze mijn hulp niet aan. Ik vind dat heel jammer en moeilijk te accepteren. En ik denk dat veel ondernemers die keiharde overheid, die geen gebruik maakt van onze talenten en ervaring, behoorlijk teleurstellend vinden. Die relatie is beschadigd en dat heeft de politiek aan zichzelf te danken.”

“Het menselijke is uit het beleid verdwenen. Het is een eenzaam jaar geweest. Eenzaam in mijn verdriet. Ik heb gelukkig veel aan mijn collega-ondernemers voor een gesprek en een hart onder de riem. Maar uiteindelijk gaan we allemaal terug naar huis en zit iedereen op de bank met zijn of haar zorgen. De ene keer lukt het beter daarmee om te gaan dan de andere keer.”

“Ik ga het plezier weer terug vinden. Dat weet ik zeker. Ik zit in dit vak omdat ik met mensen wil werken. Ik ben trots op mijn bedrijf en op mijn team, ik voel de liefde van de mensen die hier werken, dat geeft mij kracht en hoop. Ik breek soms, maar ik ben veerkrachtig genoeg om me altijd weer op te richten. Dus als de deuren open mogen, hoe beperkt ook, dan zal ik weer bloeien, op kracht komen en energie krijgen. Het gelukkig zijn komt dan vanzelf.”