horecaondernemer herwaardeert zijn gasten
2 min
fotoserie
Britt Boeijen Nina Slagmolen
Xiao Er Kong
Een faillissement is de schuld van de ondernemer, heeft Patrick van Zuiden (52) altijd gevonden. Maar dat roept hij niet meer. Als eigenaar van Restaurant, Hotel & Spa Savarin in Rijswijk realiseert hij zich maar al te goed dat niemand deze situatie had kunnen voorzien. Leuk is anders, maar klagen doet-ie niet. Patrick hoopt eind dit jaar weer doodmoe te zijn van het harde werken.
“Mijn allereerste gedachte bij deze crisis was: wat heb ik verkeerd gedaan? Al snel kom je erachter: ik heb geen fouten gemaakt. Dit is me overkomen. Vervolgens wilde ik iemand de schuld geven. Ook dat gaat niet. Dan overweeg je om de stekker eruit te trekken. Net zoals ieder mens in z’n leven wel eens denkt: ik spring van een brug af. Gelukkig zijn er maar weinig mensen die dat doen. Stoppen met ondernemen past niet bij mij. Ik focus me op betere tijden en sta te juichen als de eerste gasten weer binnenwandelen.
Geen middelen, wel tijd
Ik ben niet per se een cognacdrinker. Dat trek ik op mijn leeftijd niet meer. Toch symboliseert cognac de afgelopen periode voor mij. Ik werd gedwongen te overpeinzen. Voorheen had ik geen tijd maar wel middelen, nu heb ik geen middelen maar wel tijd. Niemand neemt een volle slok cognac, het is een drank die je rustig drinkt.
Dankbaarheid en verdriet
Mijn privéleven is met 180 graden gedraaid. Voorheen at ik of buiten de deur of vluchtig een boterham tussendoor. Nu ben ik om 19.30 uur thuis, sta ik lekker te koken en klooien met mijn vrouw, nemen we de tijd voor het eten en kijk ik om 22 uur een serietje. Ik zie opeens de andere mooie dingen in het leven. Zakelijk gezien is deze periode heel verdrietig. Het klinkt heel materialistisch, maar het verlies van mijn opgebouwde reserves doet me het meeste pijn. Al voel ik me nog hartstikke jong, je werkt toch toe naar het moment dat je op je zeventigste kan stoppen en genoeg geld hebt om lekker te leven. Het is nu maar de vraag hoeveel centjes ik dan heb.
Gastronomie in de genen
Er zijn periodes in mijn leven geweest dat ik dacht: godver, Pasen komt er weer aan. Nu zie ik uit naar drukte. Je gaat je gasten echt weer waarderen. Ondanks dat mijn oliebollendrive-through met 900 auto’s een groot succes was, sta ik liever in de keuken om voor 10 man een mooie lunch te maken. Dat is mijn vak. Ik hou van gasten en gastronomie. Dat zit in de genen.”
Gastronomie in de genen
Er zijn periodes in mijn leven geweest dat ik dacht: godver, Pasen komt er weer aan. Nu zie ik uit naar drukte. Je gaat je gasten echt weer waarderen. Ondanks dat mijn oliebollendrive-through met 900 auto’s een groot succes was, sta ik liever in de keuken om voor 10 man een mooie lunch te maken. Dat is mijn vak. Ik hou van gasten en gastronomie. Dat zit in de genen.”
Dankbaarheid en verdriet
Mijn privéleven is met 180 graden gedraaid. Voorheen at ik of buiten de deur of vluchtig een boterham tussendoor. Nu ben ik om 19.30 uur thuis, sta ik lekker te koken en klooien met mijn vrouw, nemen we de tijd voor het eten en kijk ik om 22 uur een serietje. Ik zie opeens de andere mooie dingen in het leven. Zakelijk gezien is deze periode heel verdrietig. Het klinkt heel materialistisch, maar het verlies van mijn opgebouwde reserves doet me het meeste pijn. Al voel ik me nog hartstikke jong, je werkt toch toe naar het moment dat je op je zeventigste kan stoppen en genoeg geld hebt om lekker te leven. Het is nu maar de vraag hoeveel centjes ik dan heb.
Geen middelen, wel tijd
Ik ben niet per se een cognacdrinker. Dat trek ik op mijn leeftijd niet meer. Toch symboliseert cognac de afgelopen periode voor mij. Ik werd gedwongen te overpeinzen. Voorheen had ik geen tijd maar wel middelen, nu heb ik geen middelen maar wel tijd. Niemand neemt een volle slok cognac, het is een drank die je rustig drinkt.
“Mijn allereerste gedachte bij deze crisis was: wat heb ik verkeerd gedaan? Al snel kom je erachter: ik heb geen fouten gemaakt. Dit is me overkomen. Vervolgens wilde ik iemand de schuld geven. Ook dat gaat niet. Dan overweeg je om de stekker eruit te trekken. Net zoals ieder mens in z’n leven wel eens denkt: ik spring van een brug af. Gelukkig zijn er maar weinig mensen die dat doen. Stoppen met ondernemen past niet bij mij. Ik focus me op betere tijden en sta te juichen als de eerste gasten weer binnenwandelen.
Britt Boeijen Nina Slagmolen
Xiao Er Kong
Een faillissement is de schuld van de ondernemer, heeft Patrick van Zuiden (52) altijd gevonden. Maar dat roept hij niet meer. Als eigenaar van Restaurant, Hotel & Spa Savarin in Rijswijk realiseert hij zich maar al te goed dat niemand deze situatie had kunnen voorzien. Leuk is anders, maar klagen doet-ie niet. Patrick hoopt eind dit jaar weer doodmoe te zijn van het harde werken.
2 min